Jakby piękna gwiezdna droga,
Biegnąca ku zorzy polarnej,
Obejmująca Cię trwoga,
Myśli na dnie… Wena twórcza znikła,
Szukasz jej w lesie myśli,
Szukasz… ale nie odnajdujesz Lecz pomyśl natchnienie Ne wystarczy,
To nie zbije twej ochronnej tarczy,
Tarczy przed marzeniami.
Musisz mieć duszę poetycką,
Chcieć myśli przelewać na papier. Wtem w zwykłych codziennych obrazach
Dojrzysz coś czego inni nie widzą,
Na papierze, w zamglonych mazach,
Marzenia, co ze snu budzą się długiego. Stare drzewko które rosło przed oknem,
Zmieni się w zwiewną nutę natury,
Szum jego, jak głos słowika będzie,
Tym właśnie zbijesz otaczające Cię mury. Dojrzysz oczyma poety blaski,
Smutki, wesela i nadzieje innych,
To jak czar będzie beztroski,
Chcieć będziesz w natchnieniu żyć zawsze. To będzie jak magia żywiołów,
Jak ich walka miedzy sobą,
W wodzie dojrzysz, że jest lustrem nieba,
Taflą kołyszącą obłoki do snu,
Ziemia niczym heban,
A niebo z kroplą szafiru. Gwiazda kropeczką,
Odblaskiem, który wskaże Ci drogę,
Do snów najpiękniejszych. Twoje oczy spojrzą w obłoki galopujące,
Skórę przeszyje dreszcz fantazji,
Myśli się będą kąpać w rzece kojącej,
Bo zaufałeś poetyckiej wizji. |
